στους φίλους, ακτιβιστές με αναπηρία, που δείχνουν για δεύτερη μέρα Μηδενική Ανοχή στο ΙΚΑ της Ομόνοιας

Η αγανάκτηση όπως και η κατάληψη έχουν γίνει, τον τελευταίο καιρό, της μόδας. Όλοι βρίσκουμε έναν τουλάχιστον λόγο που μας κάνει να αγανακτούμε αρκετά ώστε να μαζευτούμε σε συντριβάνια και πλατείες, υψώνοντας τη φωνή μας κατά της αντιπροσώπευσης, αξιώνοντας να συμμετέχουμε ενεργά στα όσα αποφασίζονται επί χρόνια για εμάς, χωρίς εμάς.



Στη διάρκεια των δέκα τελευταίων ημερών η συζήτηση περί του φαινομένου της αγανάκτησης, που μετεδόθη ως ιός από χώρα σε χώρα και γεμίζει κάθε βράδυ τις πλατείες μας, φαίνεται να παράγει ακόμα περισσότερη αγανάκτηση, καθώς παράλληλα με τα όσα διαδραματίζονται στους δρόμους, τα κοινωνικά media αποτελούν αρένες αντιπαράθεσης γύρω από το πόσο πολιτικό είναι το κίνητρο ή το μέσο με το οποίο αντιδρά ο διπλανός μας.


Μέσα στο κλίμα αυτό της γενικευμένης δυσφορίας, μία ομάδα ακτιβιστών με αναπηρία κατέλαβε χθες, αιφνιδιαστικά, τα κεντρικά κτίρια του ΙΚΑ στην Ομόνοια.

Ο λόγος: Το Ίδρυμα ενέκρινε σε πρόσφατη συνέλευσή του, τη μείωση κατά 50% των ποσών χρηματοδότησης των αναπηρικών ειδών- μεταξύ αυτών και των τεχνητών μελών που είναι απαραίτητα ώστε να μπορούν να βγουν οι άνθρωποι με βαριές αναπηρίες από το σπίτι τους, να συνεχίζουν να έχουν κοινωνική ζωή και να εργάζονται.

Αργά το βράδυ,οι καταληψίες συνάντησαν τον Διοικητή του Ιδρύματος ζητώντας την άμεση απόσυρση της εγκυκλίου.



Τη συνέχεια την βλέπουμε από το πρωί σε τηλεοράσεις και πρωτοσέλιδα εφημερίδων, ενώ το το θέμα της απόσυρσης έχει ήδη τεθεί ως επερώτηση στη Βουλή .


Οι άνθρωποι που είναι κλεισμένοι στο ΙΚΑ για δεύτερη ημέρα σήμερα έχουν ονόματα, προσωπική ζωή, σπουδές και τη δική του προσωπική πορεία ο καθένας που, για όσους συμβαίνει να γνωρίζουμε κάποιους από αυτούς προσωπικά, είναι μία πορεία που τέμνει εδώ και κάποια χρόνια οριστικά και τη δική μας ζωή, ακριβώς επειδή οι φίλοι μας αποφάσισαν να μην μείνουν στο σπίτι τους.

Παρά την αβάσταχτη κούραση που προκαλεί ένα τεχνητό μέλος όταν το φοράει κανείς επί ώρες, ένα αμαξίδιο που βρίσκει διαρκώς αδιέξοδα στις υποδομές αλλά και στην ευαισθησία μας- ή μάλλον στην ελλειπή μας γνώση για το πως να συμ-βιώνουμε με μία διαφορετική από τη δική μας κατάσταση. Παρά τον κόπο και τη βαθειά, διαρκή απογοήτευση που μπορεί να προκαλέσει η καθημερινότητα στην ευρωπαϊκή μας πόλη, οι φίλοι μας βγαίνουν έξω εδώ και χρόνια διεκδικώντας αυτό που ο Γιώργος Χρηστάκης, ως υποψήφιος διδάκτορας ψυχολογίας αλλά και ως χορογράφος, ονομάζει εμφάνεια. Υπόθεση επαφής. Παράγοντας εικόνες, όπως αυτήν, που διεκδικούν να κάνουν το νέο, οικείο.




Οι φίλοι μας βγαίνουν έξω και εξηγούν, όπως το κάνει επί χρόνια ο Αντώνης Ρέλλας, ως επαγγελματίας της επικοινωνίας, ότι υπάρχει ένα μίνιμουμ γνώσεων που πρέπει να έχει κανείς ώστε να μπορεί να παρέμβει πολιτικά και να μην ασκεί απλώς φιλανθρωπία απέναντι στις ειδικές συνθήκες που χαρακτηρίζουν τις ζωές των άλλων.

"Η υπαρκτή δύναμη της επαγγελματικής γνώσης υπερίσχυσε ή έστω προσπαθεί συνεχώς να υπερισχύει της υπαρξιακής αδυναμίας που υποκρύπτουν οι κατ’ επάγγελμα εκφραστές καλών προθέσεων", έλεγε σε συνέντευξή του το καλοκαίρι που μας πέρασε.




Ο Γιώργος, ο Αντώνης, ο Χρήστος, ο Ματθαίος, ο Αλέξανδρος όπως η Χριστίνα, ο Γιώργος και η Μαρία, και όλοι οι φίλοι που ήταν αγανακτισμένοι πριν την αγανάκτηση, πολιτικά ενεργοί πριν την κρίση, έχουν αποφασίσει να βγουν από το σπίτι τους εδώ και χρόνια και να μείνουν έξω.

Μπορεί να μην κατασκηνώνουν στις πλατείες της μαζικής αγανάκτησης, κάποτε επιτρέποντας στα μέσα να τους αντιμετώπιζουν σαν μια "μικρή ομάδα", αλλά είναι οι φίλοι και οι συνάδελφοί μας, και ο σπόρος που έχουν σπείρει στη ζωή μας είναι βότσαλο σε λίμνη που δημιουργεί τις κοινωνικές συνθήκες να ευδοκιμήσει η οποιαδήποτε αλλαγή στις μέρες που θα έρθουν.