Tuesday, May 18, 2010

Κοιμήσου εσύ κι η αυτοκρατορία μεγαλώνει..

Πρώτα πρώτα και για να εξηγούμαστε.

Δεν ξέρω τίποτα από hip hop και low bap- δεν ξέρω καν πολλά για τα ελληνικά συγκροτήματα που τα λέμε ροκ, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο συμφωνώντας.

Και δεν ξέρω, όχι μόνο γιατί από χαρακτήρα όταν ανακαλύπτω κάτι που με ενθουσιάζει (όπως το έντεχνο, στα τέλη του '80) πέφτω με τα μούτρα, αλλά και για έναν ακόμα, πιο πρακτικό λόγο.

Γιατί μέχρι πρότινος ζούσα από το τραγούδι- και υπό αυτές τις συνθήκες, δεν άργησα μέσα μου να το σκοτώσω.


Τα τραγούδια μπορεί να τα αγαπάς, αλλά μαθαίνεις με τον καιρό, αναλόγως με το που εμφανίζεσαι και που επιδιώκεις να φτάσεις, να τα χωρίζεις σε χρήσιμα και μη.



Σε ανεβαστικά, που τα παίζεις για να έχει το μαγαζί κατανάλωση και σε ξενερωτικά που τα παιζεις γιατί πρέπει κάποια στιγμή να γυρίσεις σπίτι σου.


Υπάρχουν, βέβαια, ορισμένα τραγούδια που αν και τα κρατάς σε ρόλο μπαλαντερ στο ρεπερτόριό σου δεν παύεις να "κόβεσαι" κάθε φορά που τα λες, σα να 'ναι η πρώτη φορά. Να μη τα συνηθίζεις.

Αλλά κι αυτό ακόμα λειτουργεί, νομίζω, με έναν τρόπο βαθιά εμπορικό- βοηθάει να πουληθούν καλύτερα τα άλλα, υποβάλλοντας την ιδέα ότι δεν είναι όλα για πούλημα.

Σκέφτομαι το "Εγώ τραγούδαγα τα βράδυα στα σκυλάδικα" ή το "Αυτή η νύχτα μένει", για παραδειγμα..
Ρυθμοί φτιαγμένοι για να μη μπορεί ο άλλος να σηκωθεί. Για να λιώνει στην καρέκλα του με ένα ποτήρι που ξεπερνάει τις αντοχές του (αλλά μετά από τόσες ρούμπες και τσιφτετέλια το νερό έχει κάνει φτερά και βάζει στο στόμα του ό,τι βρίσκει...)

Είναι γύρω στις 4, συνήθως.
Η τραγουδίστρια γέρνει με το τσαλακωμένο ρούχο της στο ψηλό σκαμπώ, κοιτάει λοξά χαμηλά- σαν να κοιτάει σε έναν μέσα χώρο
ή και κλείνει εντελώς τα μάτια, τραγουδώντας για τον εαυτό της.
"Αυτό δεν είναι προς πώληση", είναι σα να λέει.
Κάνει ένα νόημα να χαμηλώσει το φως στη σάλα, παίρνει ατημέλητες πόζες και μοιάζει και η ίδια για πρώτη φορά λίγο σα να χάνει τον έλεγχο.

Όλα είναι τεχνογνωσία στα διασκεδαστήρια.
Αυτο δε σημαίνει ότι κάποιος κοροϊδεύει κάποιον άλλον αλλά ότι όλοι μαζί ικανοποιούμε μια ανάγκη με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο παράστασης- αυτόν και κανέναν άλλον.

Περισσότερο από τις ταμπέλες που τους κολάνε οι εταιρίες, τα τραγούδια νομίζω πως χαρακτηρίζονται από τον τρόπο αυτό της διαφορετικής τους παράστασης.

Γι' αυτό όταν μιλάμε για είδη τραγουδιού δε μιλάμε για στίχους μόνο, ούτε μονο για μουσικές.

Hip hop, ας πούμε, κάνουν σήμερα, σύμφωνα με τις εταιρίες, ένα κάρο συγκροτήματα- πολύ περισσότερα στον αριθμό απ' ό,τι πριν 10 χρόνια.
Και κρατήστε την πρώτη μου δήλωση πως δεν ξέρω τίποτα για το hip hop.



Ξέρω, όμως, έχοντας μόλις ολοκληρώσει ενός έτους ψάξιμο πάνω στη δισκογραφική παραγωγή της δεκαετίας ότι με όρους αγοράς, hip hop κάνουν οι Stavento και κάνουν και οι Active Member.. (όπως κάνει ο Μιχαλάρας, το Θηρίο και οι πολλαπλά πλατινένιοι Goin' Through..)- όλοι αυτοί το ίδιο είδος κάνουν, σύμφωνα πάντα με τις εταιρίες..






Οι περισσότεροι τραγουδάνε κομμάτια σαν αυτό:





Στη βάση της χοντρικής αυτής κωδικοποίησης μετράται η ποικιλομορφία των αγορών, ένα σημαντικό μέγεθος για τη διεθνή πολιτιστική πολιτική, που με απλά λόγια δηλώνει τον βαθμό στον οποίο οι άνθρωποι έχουν ποικιλία επιλογών σε πολιτιστικό επίπεδο.
Το βαθμό στον οποίο οι επιλογές αυτές έχουν ή όχι ουσιαστικές διαφορές-
ή αν, για να το πω απλούστερα, έχουν όλα γίνει σούπα..

Θέμα ανεξάντλητο, κάποιου μελλοντικού και λιγότερο πρόχειρου ποστ..

Που είναι, λοιπόν, το πρόβλημα και γιατί τα γράφω όλα αυτά..


Γιατί τον τελευταιο καιρό, στη μεγάλη και φιλόξενη αγκαλιά του Ομίλου Γιαννίκου που τείνει να εξελιχθεί σε μονοπώλιο όχι μόνο στο χώρο της δισκογραφίας, αλλά επίσης στο θέατρο και στο, παιδικό τουλάχιστον, βιβλίο, έρχεται να προστεθεί ένα ακόμα πολύτιμο μέσο προώθησης-
το κατακίτρινο, ανεβαστικό και πολύ μα πολύ χαμογελαστό Happy ραδιόφωνό του που διαφημίζεται νυχθημερόν από το ALTER, προκαλώντας ανοιχτά το περιρρέον κλίμα της βαθιάς απογοήτευσης που το ίδιο, όπως και τα άλλα κανάλια, μας έχει υποβάλλει.

Μετά τη Βανδή που δήλωσε για τις ανάγκες του κίτρινου διαφημιστκού ότι "την κάνει happy η ζυγαριά της" και την Κοκκίνου που μας χαμογέλασε πλατιά στη σκέψη "ένος μεγάλου κουτιού με ποπ κορν", ήρθε η σειρά των Stavento, που λόγω της καταγωγής που έχουν από ένα χώρο με πιο πολιτικές ανησυχίες (τη low bap) διαφημίζουν από σήμερα το σταθμό ως εξής:





Κι έπειτα είναι και οι Active Member, με κάτι παράξενα κομμάτια σαν το παρακάτω.

Κι ένα τύπο χοντρό, που δε μοιάζει και πολύ συνεργάσιμος.
Και σίγουρα δε μοιάζει happy, με τον τρόπο που θα το ήθελε το κίτρινο διαφημιστικό.

Και ενώ εξακολουθώ να μην ξερω τι είναι το hip hop- γιατί όπως είπα ήδη, ποτέ δεν άκουγα, μου φαίνεται πως σαν να αρχίζω να διακρίνω στο βάθος τη συνταγή για τη σούπα..



Το τραγούδι λέει:

Κάποτε σ' είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,
στο καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου,
να διπλώνεσαι, ν ανησυχείς και να τρομάζεις
και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.

Να μια απ τα ίδια ίδιοι δρόμοι ίδιοι κύκλοι·
γαβγίζουν οι άνθρωποι σκιάζονται οι σκύλοι,
θρηνούν μανάδες, και πού να ξαποστάσεις
όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις.

Έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες,
βαρέθηκα τα έγκυρα - είναι όλοι προβοκάτορες
που πιάνονται απ τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες
κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες
από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα
που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα.

Έτσι κι εγώ αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω.
Ψάχνω, λοιπόν, ό,τι φοβάσαι για να γίνω.

Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ
και μοιρολόι στη Παλαιστίνη,
τυφλός στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη·
πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό,
χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό,
μοναχός στο Θιβέτ κι aboriginal στην Αυστραλία,
τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία·
εθελοντής γιατρός απ την Αβάνα
και παιδί στην Τεχεράνη απ ανύπαντρη μάνα·
νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,
κυνηγημένος τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,
εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα
και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα·
βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο-
τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.

Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω
κάνω και την αρχή- δε γουστάρω να ησυχάσω.
Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω
κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.
Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω,
μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω
(που είμαι εδώ και θέλω τη βολή σου να χαλάσω
πες μου, τι άλλο φοβάσαι)

Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,
διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,
σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι
και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.
Σφαγμένο θηλυκό απ τους γονείς του στην Κίνα
κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ την πείνα.

Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω
Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια
και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια·
τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι
και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει·
στο τοίχος της ντροπής stencil απ τον Banksy
κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.

Πες μου, τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω.

No comments: